Χειμερινή απόδραση στο Zell am See

Χειμερινή απόδραση στο Zell am See

Μάρτιος 10, 2011 - 23:58

Μετά από πολλά χρόνια σε διάφορα χιονοδρομικά στην Ελλάδα (όχι όλα πάντως) είχα την ευκαιρία να κάνω μια από τις παιδικές μου επιθυμίες πραγματικότητα. Το ταξίδι κανονίστηκε εν μία νυκτή. Αν και το συζητούσα με διάφορους φίλους, ένα βράδυ με παίρνει ένας και μου λέει κλείσε τώρα αεροπορικά για Μόναχο γιατί οι τιμές βλέπω ανεβαίνουν. Ας είναι καλά το internet λοιπόν, και τα εισιτήρια 10 λεπτά μετά είχαν κλείσει.

 

Δεδομένου λοιπόν ότι ο σχεδιασμός άρχισε ανάποδα (δεν ξέραμε ακόμα τελικό προορισμό, μιας και οι Άλπεις πέφτουν λίγο μεγάλες) αποφασίστηκε ότι θα πρέπει να πάμε κάπου Αυστρία μιας και πέφτει κοντά στο Μόναχο. Ύστερα από λίγο browsing επιλέξαμε ένα ξενοδοχείο στο Zell am see. Και εδώ η επιλογή ήταν λίγο ανάποδη, ψάχναμε για ξενοδοχεία κοντά σε ski centers. Αφού καταλήξαμε σε μερικά κάναμε έναν έλεγχο του ski center και έτσι επιλέξαμε αυτό με τις περισσότερες πίστες (δεδομένου ότι δεν είχαμε κάποια πληροφορία για το που θα έπρεπε να πάμε) έτσι ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να ικανοποιηθούν όλοι όσοι συμμετείχαν στην εκδρομή. 

 

Αφου κανονίστικαν ο φίλος μου Κώστας κανόνισε το αυτοκίνητο μιας και δήλωσε ειδικός επί του θέματος (και τα άλλα αυτός τα κανόνισε λίγο ως πολύ αλλά ρωτούσε κιόλας!). Εκεί η μαγική λέξη σε οποιαδήποτε εταιρία και αν νοικιάσεις είναι η λέξη diesel. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η λέξη κλειδί station wagon την οποία και χρησιμοποιήσαμε για να είμαστε λίγο πιο άνετοι. Να σημειώσουμε εδώ ότι στο zell am see πάει και τρένο και σίγουρα θα αποτελει μια πιο οικονομική λύση για όποιον το ψάξει. Βέβαια όσο μεγαλύτερη η παρέα τόσο μικραίνει και το κόστος ανά άτομο ενοικίασης του αυτοκινήτου.

Τελευταία ήταν οι προετοιμασίες του πακεταρίσματος μιας και είχαμε μάθει ότι υπάρχει περίπτωση να υπάρξει πρόβλημα στο αεροδρόμιο λόγο πολλών κιλών. Κανονίσαμε λοιπόν να κάνουμε ομαδικό check in για να πάνε τα κιλά προσθετικά (δηλαδή αντί για 20 κιλά ο καθένας, να έχουμε δικαίωμα 60 συνολικά για 3 άτομα). Δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά ούτε που το κοίταξαν αυτό στο αεροδρόμιο. Απογειωθήκαμε λοιπόν (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και προσγειωθήκαμε στο Μόναχο. Εκεί παραλάβαμε το αυτοκίνητό μας και κατευθυνθήκαμε προς Αυστρία. Υπόψιν ότι για Αυστρία είναι υποχρεωτικά τα χειμερινά λάστιχα στο αυτοκίνητο (που χρεώνονται επιπλέον) και χρειάζεται και ένα αυτοκόλλητο που προμηθεύεσαι από βενζινάδικο στο δρόμο πριν τα σύνορα. 

Ούτε λίγο ούτε πολύ λοιπόν φτάσαμε στο Zell am see όπου και ξεκουραστίκαμε περιμένοντας την επόμενη ημέρα. Ως προς το χιονοδρομικό τώρα, πρόκειται για 3 κορυφές οι δύο εκ των οποίων ως προς το ύψος δεν έχουν να δείξουν και κάτι παραπάνω από τις Ελληνικές. Δυστυχώς μόνο ως προς το ύψος μιας και παρόλο που στα χαμηλότερα επίπεδα δεν υπήρχε χιόνι, οι πίτσες ήταν όλες ανοιχτές χωρίς ίχνος πέτρας. Δεν ξέρω πως τα κατάφερναν αλλά ήταν πραγματικά απίστευτο και ως θέαμα (άσπρες γραμμές σε πράσινο) και ως προς το γεγονός ότι το "προϊόν" τους οι Αυστριακοί φροντίζουν να το προσέχουν σαν τα μάτια τους.

 

Η μια από τις κορυφές(Shmitten) είναι ακριβώς πάνω από το Zell am see και το lift ήταν 5 με 10 λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο μας. Εκεί θα βρείτε και μπόλικες μαύρες πίστες. Προσωπικά επέλεξα μία τεράστια και φρόντισα να τις περάσω τόσες φορές ώστε να μην αντέχουν άλλο τα πόδια μου. Πιστεύω ότι το κατάφερα μιας και στην τελευταία κατάβαση μετά από πτώση τσουλούσα περί τα 100 μέτρα χωρίς να μπορώ να σταματήσω! Ευτυχώς ήταν αρκετοί skiers την στιγμή εκείνη εκεί και δεν χρειάστηκε να περπατήσω πίσω για να πάρω/φορέσω τα πέδιλά μου. Ομολογώ να πώ πάντως ότι το τοπίο αν και ωραίο δεν μου έκανε αρκετά για Άλπεις.

 

Για την δεύτερη μέρα επιλέξαμε το Kitzsteinhorn που είναι στο διπλανό χωριό (Kaprun) και πας με την ίδια κάρτα. Εκεί πραγματικά είδαμε τις Άλπεις. Η διαδικασία είχε ως εξής. Πας στο parking και από εκεί παίρνεις gondola (έχει δύο) η οποία σε πάει στο πρώτο επίπεδο (το οποίο δεν μπορείς να το δείς από το parking). Εκεί καταλήγουν οι πίστες και για να κατέβεις στο parking θα πρέπει να πάρεις και πάλι την gondola για κάτω. Από το πρώτο επίπεδο του χιονοδρομικού μπορείς να πάς με lift στο δεύτερο και από εκεί μπορείς να πας και στο τρίτο με ένα lift να σε ανεβάζει στα 3029m. Το ενδιαφέρον στην συγκεκριμένη κορυφή είναι δεν έχει σχεδόν καμιά μαύρη πίστα (μόνο μία μικρή και όχι και τόσο μαύρη θα έλεγα) αλλά έχει πολλές κόκκινες και το πιο ωραίο είναι ότι έχουν και offpiste διαδρομές δύο εκ των οποίων και δοκίμασα.

 

Το βουνό μας άρεσε τόσο που το επιλέξαμε και για την τελευταία μέρα όπου και μας περίμενε μια έκπληξη. Στο πρωινό στο ξενοδοχείο μας συστήθηκε δάσκαλος σκι που πληρωνόταν από το ίδιο το ξενοδοχείο για να μας ξεναγήσει στις πίτσες του συγκεκριμένου βουνού. Πραγματικά έμεινα έκπληκτος και ομολογώ να πω πως αν και έχω κάποια χρόνια που κάνω ski μόνο να μάθω είχα από έναν 40άρι που κάνει σκι ως επάγγελμα.

 

Δυστυχώς οι τρεις μέρες που καθίσαμε μας φάνηκαν λίγες...