Ένας παγκόσμιος πρωταθλητής, ο Γιώργος Παναγιωτάκης, μας κρατά σφιχτά από το χέρι και με μία ανάσα μας βυθίζει μαζί του 102μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας! Περίπου ένα μήνα (18-24 Σεπτεμβρίου) πριν από το 1ο Διεθνές Τουρνουά ελεύθερης κατάδυσης “Authentic Big Blue” στην Αμοργό, όταν οι κορυφαίοι δύτες του κόσμου θα έχουν για πρώτη φορά την εμπειρία να αγωνιστούν στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, νιώθοντας οι ίδιοι «πρωταγωνιστές» του οπτικού αριστουργήματος (1988) του Λικ Μπεσόν, Le grand bleu. «Kάτω από τα 30 μέτρα βάθος στη θάλασσα αρχίζεις και πέφτεις χωρίς να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση. Αρχίζεις να βυθίζεσαι προς το κέντρο της γης. Μια αίσθηση μαγευτική. Είναι σαν να πετάς. Δεν υπάρχει άνωση. Η αίσθηση του κρύου που νιώθεις εκείνη τη στιγμή στο πρόσωπο από την αλλαγή θερμοκρασίας, η πτώση των καρδιακών παλμών και η πίεση που νιώθουμε από το εξωτερικό περιβάλλον ενεργοποιούν ακόμη πιο έντονα το καταδυτικό αντανακλαστικό και έτσι βιώνουμε πιο έντονα και το αίσθημα της ευφορίας. Αισθάνεσαι ότι μπορεί να μείνεις για πάντα εκεί! Χάνεις την αίσθηση του χρόνου! Το συναίσθημα είναι εθιστικό. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ζει κάτω από το νερό!»

Υποβρύχιες σκηνές που κόβουν την ανάσα, ένας «χορός» με δελφίνια, σε μία μοναδική υποθαλάσσια εμπειρία. Μία φιλία ανάμεσα σε δύο άνδρες που μοιράζονται το ίδιο πάθος, ένα πάθος δυνατότερο κι από την αγάπη. H ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» πρόβαλε την Αμοργό και τα μαγικά νερά της σε όλο τον κόσμο πριν περίπου 30 χρόνια. Ο πρωταγωνιστής Ζαν Μαρκ Μπαρ υποδυόταν τον Jacques Mayol, τον «άνθρωπο-δελφίνι», τον πρώτο καταδύτη στην ιστορία που κατάφερε με μία ανάσα να κατέβει 100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας (1976). Ενόψει του 1ου Διεθνούς Τουρνουά Ελεύθερης Κατάδυσης Authentic Big Blue, o κάτοχος του Πανελληνίου ρεκόρ (101μ. το 2011) στα σταθερά βάρη με μονοπέδιλο, Γιώργος Παναγιωτάκης που του χάρισε και το χάλκινο μετάλλιο, πρώτο μετάλλιο που κατέκτησε Έλληνας δύτης ποτέ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2011, καθώς και Παγκόσμιος Πρωταθλητής (300μ. στη δυναμική άπνοια με πέδιλο (σ.σ. καλύπτουν οριζόντια απόσταση στην πισίνα) το 2016 στη Φινλανδία περιγράφει στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ ΜΠΕ) όσα βιώνει ένας δύτης από την ώρα που θα πάρει ανάσα και θα καταδυθεί μέχρι να αναδυθεί ξανά στην επιφάνεια της θάλασσας! Κατέχει το πανελλήνιο ρεκόρ (8 λεπτά και 46 δεύτερα) και στη στατική άπνοια (στην επιφάνεια της πισίνας με το κεφάλι βυθισμένο στο νερό).

Ο 29χρονος Παγκόσμιος Πρωταθλητής, Γιώργος Παναγιωτάκης, που από το 2013 εχει βελιτώσει το Πανελλήνιο ρεκόρ στα 102 μέτρα, είδε για πρώτη φορά την ταινία Le grand bleu σε ηλικία 11 χρόνων. Ήταν αθλητής κολύμβησης από 6 χρόνων, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, στον Ναυτικό Όμιλο Μυτιλήνης. «Από τον πρωταθλητισμό φτάνοντας στα 16-17 που άρχισαν οι υποχρεώσεις με το σχολείο, εν συνεχεία τη φοιτητική ζωή, αλλά επειδή ήθελα να μη σταματήσω την ενασχόλησή μου με το υγρό στοιχείο κατέφυγα στην ελεύθερη κατάδυση, στο συναίσθημα που με τραβούσε στη θάλασσα και έτσι βρήκα το σύλλογο ελεύθερης κατάδυσης AIDA Hellas,» εξηγεί ενώ θυμάται από την παιδική ηλικία του: «Κάπως έτσι ξεκινήσαμε όλοι οι δύτες: Πόσο μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου κάτω από το νερό; Είναι η συζήτηση που γίνεται στην παιδική ηλικία. Έτσι ακριβώς ξεκίνησα εγώ. Δοκιμάζαμε τα όρια μας. Προσωπικά, έψαχνα να βρω κοχύλια κάτω από το νερό στις διακοπές μου στην Καλαμάτα. Έτσι αντιλήφθηκα ότι έχω κάποια άνεση. Και ήθελα να το εξασκήσω λίγο παραπάνω. Με μαγνήτιζε».
Τι αντίκτυπο είχε η ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» στον ίδιο και στη μετέπειτα ενασχόλησή του με την ελεύθερη κατάδυση; Πως κατάφερε να γίνει ο δεύτερος Έλληνας στην ιστορία που ξεπερνά τα 100μ., μετά τον Μανώλη Γιάγκο (100μ.); «Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η κόντρα που είχαν οι δύο δύτες έξω από το νερό, αλλά ο καθένας μέσα στο νερό είχε το αίσθημα της ηρεμίας. Το αίσθημα του ανταγωνισμού και παράλληλα το αίσθημα της εσωτερικής ηρεμίας. Στο τέλος, επέλεξε ο ένας από τους δύο να αυτοκτονήσει κάνοντας ελεύθερη κατάδυση γιατί ένιωθε την ηρεμία και τη γαλήνη. Καθώς άρχισα να ασχολούμαι εντατικά κι εγώ, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως ο τύπος (σ.σ. ο ηθοποιός Ζαν Ρενό υποδυόταν τον θρύλο της ελεύθερης κατάδυσης Enzo Maiorca) που επέλεξε να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο ήταν πολύ ελκυστικός. Γιατί το να θες να χάσεις τη ζωή σου με κάτι που σε ευχαριστεί πάρα πολύ είναι ελκυστικό. Το αίσθημα της ελεύθερης κατάδυσης δεν περιγράφεται με λόγια. Σε ελκύει τόσο πολύ που θέλεις να ξεπερνάς πάντα τον εαυτό σου, να ξεπερνάς τα όριά σου. Το συναίσθημα είναι εθιστικό και γι αυτό δεν μου κάνει εντύπωση πως αυτός ο ηθοποιός/αθλητής επέλεξε να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο».

από τα haniotika-nea.gr